دهانم دوختند

با تدبر در قرآن از طریق آقای چیت چیان آشنا شدم. از ایشون خیلی چیزا یاد گرفتم و دید من رو نسبت به خیلی چیزها اصلاح کردند. چیزایی که به نظرم لازم بود همه بدونن. هر جلسه آقای چیت چیان واسه من در حد 10تا جلسه اخلاق بار معنوی داشت. یه کانال توی تلگرام تشکیل دادم که این چیزایی که یاد گرفته بودم رو در اختیار بقیه هم قرار بدم. متاسفانه بهم گفتن تو داری تفسیر به رای می کنی و به جای این کارا فقط باید تفاسیر آقای جوادی رو نقل کنی و از خودت چیزی نگی. چیزایی که می گفتم همه مطابقت داشت با المیزان حضرت علامه و همچنین روایات مختلف و همچنین خطبه های امیر المونین در نهج البلاغه. خیلی ناراحتم کردن با حرفاشون واسه همین تصمیم گرفتم دیگه تدبر ننویسم. حتی آقای چیت چیان گفته بودن که برم تو شهرمون تدبر راه بندازم که با این حرفا دلسرد شدم و واقعا توان و انرژی دیگه برای این کار ندارم.
پیشنهاد میکنم دوستانی که به تدبر علاقه مند هستند، سایت مدرسه دانشجویی قرآن و عترت علیهم السلام و کلاس های اونجا و همچنین وبلاگ هایی که در بخش پیوندها است رو دنبال کنند. یکی از این وبلاگ ها برای آقای رجبعلی است که استاد مدرسه دانشجویی قرآن و عترت هستند. متاسفانه تا حالا توفیق زیارت ایشون رو از نزدیک نداشتم و فقط تعاریف ایشون رو از زبان آقای چیت چیان شنیدم. آقای چیت چیان انقدر سر کلاس ها از ایشون تعریف می کنن که دلم میخواد حتما ایشون رو از نزدیک ببینم و وقتی برگشتم تهران این کار رو ان شاءالله میکنم.
دلم برای تدبر نوشتن تنگ میشه ولی دیگه توان روحی برای تحمل کنایه های بقیه رو ندارم. به اندازه کافی و حتی بیش از اندازه تحمل کردم و دیگه دلم میخواد آرامش داشته باشم.

یا علی