نفس_2

مولایمان، اماممان، سرورمان حضرت علی ابن ابی طالب علیه السلام می فرمایند:

سوگند به خدا ـ سوگندى که در آن مشیّت خدا را مستثنى مى دانم ـ نفْس خود را چنان ریاضت دهم که اگر گرده نانى برایش فراهم آورم ، شاد گردد و به نانخورشِ نمک بسازد و چشم خانه خود را وا گذارم، که همچون چشمه اى که آبش تهى مى شود ، اشکهایش خالى گردد ، مگر نه این که اشتران بیابان چرْ وقتى از چریدن سیر شدند،مى آرمند و گوسفندان، وقتى چوپانشان آنها را از علف سیر کرد، در خفتنگاه خود مى خسبند؟ آیا على هم چون قوت و غذاى خود را خورد، همچون حیوانات بیاساید؟! پس چشمش روشن اگر پس از سالیان دراز [جهاد و پیشتازى و عبادت ]به چارپایان بیابان چرِ بى چوپان و به گوسفندانى که چوپان به چرایشان مى برد، اقتدا کند!

وقتی اینو میخونم خدا رو شکر می کنم و افتخار می کنم به داشتن چنین امامی...الحمدلله