بزرگ شدن

از امشب وارد دوره جدیدی از زندگی میشم، دوره ای که وقتی تموم بشه به اندازه ربع قرن "زندگی" کردم. حس عجیبیه. نمیدونم واقعا زندگی کردم یا مردگی. خیلی از وقت ها و فرصت های زندگیم رو هدر دادم، هنوز خیلی سوال بی جواب دارم که بعضیا رو مطرح کردم و جواب نگرفتم و بعضیا هم هنوز مطرح نکردم. هنوز مسائل زیادی هست که باید یاد بگیرم. تارهای سفیدی که بین موهای سرم و محاسنم هست و هر روز توی آینه می بینمشون، دارن میگن کم کم داره وقت رفتن میرسه و تو هنوز هیییچ.....
دلم میخواست تا الان می تونستم بعضیا رو ببینم، یه سری حرفا رو به بعضیا بزنم... . خیلی وقتا دلم میخواد برگردم به عقب و یه سری اشتباهاتم رو جبران کنم ولی حیف که نمیشه، حیف، حیف... .
نمی دونم، ولی احتمالا یه آدم درونگرایی که حاضره به هر قیمتی هر فشاری رو خودش متحمل بشه ولی هیچ فشاری به خانواده ش، اطرافیانش و دوستاش وارد نشه، عمر زیادی نخواهد کرد. نمی دونم چند ماه دیگه یا چند سال دیگه قراره برم ولی کاش حداقل یه کار مفیدی بکنم و برم...
هر چند درسم خوب بود و از راهنمایی تا الان هزار و یک جور مقام و رتبه استانی و کشوری دارم ولی از دو سال پیش اوقات زیادی رو صرف فکر کردن به این موضوع کردم که اگه واقعا علمم به درد کسی نمی خوره و فقط چندتا فرمول رو کاغذ اثبات می کنم، از دانشگاه برم بیرون تا کسایی که بهتر از من هستن برن دانشگاه. حتی مدت زمانی داشتم به این موضوع فکر می کردم که اگه واقعا زنده بودنم واسه کسی سودی نداره و نمی تونم به خلق خدمتی بکنم، برم بجنگم تا حداقل با جونم خدمتی کرده باشم، دو سر برد هم هست: یا پیروزی یا شهادت (که در باطن یکی هستن)...

پ.ن: نمی دونم چه حکمتی داشت که مقاله ای رو که از عید شروع کرده بودم، دقیقا امشب که شب تولدم هست تمام شد